زبان برنامه نویسی جاوا

برنامه نویسی جاوا:  این زبان برای صنعت تلویزیون کابلی دیجیتال آن زمان بسیار پیشرفته بود. این زبان در ابتدا Oak (بلوط) نام داشت که برگرفته شده از درخت بلوط. بعدا این پروژه Green نام گرفت و در نهایت نام آن به Java تغییر یافت.

این زبان که بسیار ایمن بوده و ایمنی آن قابل پیکربندی بود، اجازه محدود کردن دسترسی به شبکه و فایل ها را می داد. مرورگرهای بزرگ وب به زودی قابلیت اجرای Applet های جاوا در صفحات وب را اضافه کردند و زبان برنامه نویسی جاوا به سرعت محبوب شد و این محبوبیت بیشتر در خارج از مرورگرها بود که این برنامه اولیه نبود.

پنج هدف اصلی در ساخت برنامه نویسی جاوا وجود دارد:

1. باید “ساده، شیء گرا و آشنا” باشد، ۲. باید “قدرتمند و ایمن” باشد. ۳. باید “از نظر ساختاری خنثی و قابل حمل” باشد. ۴. باید با “عملکرد بالایی” اجرا شود. ۵. باید “تفسیر شده، رشته ای و پویا” باشد.

پلتفرم جاوا:

یکی از اهداف طراحی زبان برنامه نویسی جاوا، قابلیت حمل است، یعنی برنامه هایی که برای پلتفرم جاوا نوشته شده اند باید روی هر ترکیبی از سخت افزار و سیستم عامل با پشتیبانی کافی از Runtime، اجرا شود.

برای این کار، به جای کامپایل کردن مستقیم به کد ماشینی ساختار محور، کد زبان برنامه نویسی جاوا در یک واسطه به نام Java Bytecode کامپایل شد.

دستوالعمل های Java Bytecode مشابه با کد ماشینی هستند، اما آنها توسط یک ماشین مجازی (VM) اجرا می شوند که مخصوص سخت افزار میزبان نوشته شده است.